بسمه تعالی وبحمده
پنجم ربیع‌الاول یادآور رحلت دخت بزرگوار سیدالشهدا(ع) حضرت سکینه(س) است؛ کسی که اصالت و نجابت هاشمی‌اش او را به اباعبدالله‌الحسین(ع) شبیه‌تر می‌ساخت.
او که دختر سید و سالار شهیدان بود و شاهد واقعه کربلا، به اسارت گرفته شد و رنج‌ها کشید و پس از عمری سراسر فضیلت و عظمت، رحلت کرد و اهل بیت(ع) را در فقدان خویش سوگوار نمود.
رباب، مادر سکینه(س)، از بهترین زنان عصر خویش بود و نزد امام حسین(ع) منزلتی عظیم داشت و شدت علاقه امام به وی و دخترش، به قدری بود که حضرت فرمود:
«من خانه‌ای را که سکینه(س) و رباب در آن ساکنند، دوست دارم. علاقه‌مند به ایشان هستم و مال خود را برایشان خرج می‌کنم.»
نهضت سرخ عاشورا همواره آمیخته با نام سکینه(س) است.
سکینه(س) هنگام ترک سرزمین کربلا، بسیار گریست و بانوان را به وداع با مرقد شریف امام(ع) فراخواند و چنین نوحه‌سرایی کرد:
«ای کربلا! با تو در مورد پیکری وداع می‌کنیم که بدون غسل و کفن در این مکان دفن شد.
ای کربلا! ما همراه امینمان، امام سجاد(ع)، با تو وداع می‌کنیم، در مورد حسینی(ع) که روح پیامبر(ص) و روح وصی او حضرت علی(ع) بود»
و چه دردناک است آن هنگام که سکینه(س) گفت:
«وقتی پیکر پدرم را در آغوش گرفتم، از حلقوم بریده‌اش این ندا را شنیدم که می‌گفت:
شیعیان من! هر زمان که آب گوارایی نوشیدید، مرا به یاد آورید و اگر سرگذشت غریب و شهیدی را شنیدید، بر من بگریید!»
مروری اجمالی بر زندگی سراسر عظمت آن بانوی گرامی نشان از مکتب بزرگی دارد که ایشان در آن قد کشیدند و گواه رنج‌هایی است که با چشم دیدند و در اسارت به جان خریدند تا نهضت عاشورا تا ابد زنده بماند.
حضرت سکینه(س) در پنجم ربیع الاوّل ۱۱۷ هجری قمری دنیا را وداع گفت تا روح مطهرش در بهشت برین سکنا گزیند و همنشین قافله کربلا باشد.
بازدیدها: ۵
